Bekleyiş

İki ya da üç hafta önce cumartesi günüydü. İşe gelmek üzere evden çıkmış otomatiğe bağlamış bir şekilde yürüyordum. Bazen evden çıkıp iş yerindeki masama oturana kadar uyanmamış oluyorum ama bilinçsizce sadece, alışkın olduğum için ilerliyorum o yolu. O kadar tuhaf geliyor ki, oturduğum an diyorum 'şimdi uyandım'. Düşüncelerim bile otomatik. O gün ama bu kareyi gördüğüm an uyandım. Eğer yanımda fotoğraf makinesi olmasaydı beynime kazınırdı. Ne kadar da benziyordu-k! O da bekliyor, ben de… Hem bir şeyleri, hem de sonu. Öylece...